به گزارش عصرقائم، اندرو میتروویکا، ستون‌نویس شبکه خبری الجزیره در مطلبی نوشت: «جورج بوش، رئیس جمهوری پیشین آمریکا باید اکنون نامه‌هایی از زندان می‌نوشت. اما همانطور که ما می‌دانیم، دنیا جای منصفانه‌ای نیست. پس مثل دیگر روسای جمهوری آمریکا که از محاکمه شدن بابت جرایمی که در داخل و خارج مرتکب شده‌اند، جان سالم به در برده‌اند، این رئیس جمهوری سابق هم همچنان آزاد و در واقع مرد بی فکر و خیالی است.

فکر می‌کنم بوش خوشحال هم باشد چون زمانش را در “سال‌های طلایی” صرف کشیدن نقاشی‌هایی کرد که می‌توان به عنوان پرتره‌های بدشکل و ناهنجار توصیف کرد و در امارتش در تگزاس وقت گذراند.

با این حال، برای من قابل تصور نیست که یک مرد بی‌نهایت قدرتمند که تقریباً به طور منحصر به فردی مسئول دو جنگ فاجعه‌بار انتخابی است که باعث صدمه و رنج بی‌حد و حصر برای بسیاری از بی‌گناهان در بسیاری از نقاط شده است، می‌تواند تجربه واقعی از سکون داشته باشد، چه رسد به شادی.

همچنین برایم این سوال مطرح است که آیا بوش تا به حال از نقاشی و باغبانی خود دست کشیده تا اندازه وحشتناک گناه خود را بسنجد یا از دامنه گسترده پیامدهای عمیق و مخدوش جنایات متعدد و آشکارش علیه نجابت و بشریت بلرزد؟

ممکن است این یک سوال عمدتاً شعاری باشد زیرا یکی از ویژگی‌های اصلی رئیس جمهور شدن، ضرورت کشتن، ناقص کردن و آسیب رساندن به سایر انسان‌ها در تعقیب کشتارگونه “منافع ملی” ایالات متحده است.

بنابراین، بوش به احتمال زیاد در این راه فرارش آرامش قابل ملاحظه‌ای می‌یابد؛ اینکه رئیس جمهور شدن اغلب یک شغل ناسپاسانه و کثیف است که گاهی اوقات مستلزم این است که روسا مانند “مافیا” به “ضربات” بزرگ و کوچک علیه “دشمنان” آمریکا دستور دهند، البته با ارتش بسیار بزرگ‌تر و مجهزتر.

من پرسش‌ها درباره این قاتل مبتذل و مصّر و آدم‌کشی که شکنجه را تایید می‌کرد، بررسی کرده‌ام چون بوش به جای آنکه اندکی به فکر خدمت به جهان باشد، همچنان به طرز فوق‌العاده‌ای باور دارد که عملکرد او در جنگ و دیپلماسی شایستگی جدی دارد و باید به آن توجه شود.

اوایل همین ماه، بوش در خانه تابستانی مجلل خود در ایالت مین مصاحبه‌ای با یک رسانه آلمانی داشت که نشان می‌دهد ظاهرا کار بهتری برای انجام دادن با وقت و منابعش ندارد. این گفت‌وگوی رو در رو به عنوان تحولی “بی‌سابقه” توصیف شد چون او از مصاحبه با روزنامه‌نگاران اجتناب می‌کند. تعجب می‌کنم که چرا اینطوری است؟

جدای از اینکه بوش برای لحظه‌ای از بازی بچگانه خود با رنگ و بوم نقاشی دور شد، مصاحبه از طرف یک خبرنگار شجاع صورت گرفت که ممکن است اندکی برای این رئیس جمهوری سابق ناراحتی ایجاد کرده و به نوعی دخالت خفیف و دیرهنگام شمرده شود.

بوش برای یک بار در نهایت به دلیل دروغ‌هایی که ساخته بود، ممکن بود به چالش کشیده شود و جنگ‌هایی را آغاز کرد که او و مشاوران جنایتکارش مطمئن بودند ارزان، آسان و سریع خواهند بود.

دو دهه بعد، حماقت بی‌رحمانه و کشنده توهمات فاجعه‌بار و ساختگی بوش کاملاً آشکار است: میلیون‌ها تن کشته و زخم در بدن، ذهن و روح دارند، زندگی‌های بیشماری ویران شده یا افرادی در اردوگاه پناهندگان که بیماری و ناامیدی در آنجا بیداد می‌کند، به سر می‌برند، کشورهایی که دچار بلاتکلیفی بی‌پایان، خشونت و فرقه‌گرایی شده‌اند، به چشم می‌خورند و طالبان صبور و در حال احیای مجدد آمادگی، می‌آید تا سلطه بدخواهانه خود را دوباره بر سر افغانستان برقرار کند.

بوش همچنین می‌توانست بابت ایفای نقش در مهندسی یک برنامه ربایش بین‌المللی تحت فشار قرار بگیرد که به عوامل آمریکایی اجازه می‌داد تا مردان اکثرا مسلمان را به سایت‌های مخفی در عراق و دیگر نقاط منتقل کرده و تحت بازجویی، تحقیر، برق گرفتگی، حمله با سگ‌ها، آزار جنسی، غرق مصنوعی و در نهایت قتل قرار بدهند.

ظاهرا هیچکدام از آنها رخ نداد. در عوض، بوش گفت که مخالف خروج باقیمانده نیروهای آمریکایی و ناتو از افغانستان است. بوش گفت “تبعات این اقدام به شکلی باور نکردنی بد خواهد بود” و من فکر می‌کنم حرف او کنایه بوده باشد.

این که این فرد بی‌رحم، در هر کجا و هر زمانی و به هر دلیلی پیشنهاد می‌کند که “پیامدهای” اقدامات رئیس جمهور دیگر “به طرز باورنکردنی برای افغانستان بد خواهد بود”، اثبات آشکاری بر حماقت برنامه‌ریزی شده، ژنتیکی و تقریبا تهوع‌آور بوش است.

سپس، بوش به این نتیجه رسید که او به طریقی آسیب دیده است که تنها یک روانشناس می‌تواند آن را حل کند و نمی‌تواند برای رعب و وحشتی که برای بسیاری از مردم، در بسیاری از نقاط، به دلیل دستور حملاتش به عنوان فرمانده کل قوه به بار آورده است، درون‌نگری یا ابراز پشیمانی کند.

در ابتدا او به میهمانان آلمانی خود گفت که خروج از افغانستان اشتباه است.

با توجه به سوابق وحشتناک ژئوپلیتیکی، بوش نباید تحت هیچ شرایطی و در هر زمینه‌ای کلمه “اشتباه” را به زبان بیاورد. با این حال، اینکه بیاییم توضیح دهیم که چطور بوش تحولات عراق و افغانستان را “اشتباه” می‌داند، به خودی خود “اشتباه” است. جراحت و قساوتی که عراقی‌ها و افغان‌ها در بلندمدت به دنبال تصمیم بوش برای حمله متحمل شدند را نمی‌توان خطا دانست. آنها پیامدهای غیرانسانی انتخاب‌های شوم اما حساب شده رئیس جمهوری ناکارآمد بودند که معتقد بود سرنوشت او و آمریکا این است که دو سرزمین دوردست را به همان دلایل انجیلی “آزاد” کند.

دوم اینکه، بوش در بحبوحه همه مرگ و میرها و حمله‌های آمریکا به افغانستان، اعتبار ضمنی اینکه جامعه افغانستان به پادزهری درمانی مقابل وحشیگری طالبان تبدیل شده است، برای خود دانست. بوش گفت: قابل باور نیست که چطور آن جامعه از دوران وحشیگری طالبان، تغییر کرده است.

اکنون آنچه غیر قابل باور است، ایده دیوانه‌وار بوش مبنی بر این است که اشغالگری ارتش آمریکا در عراق و افغانستان تاثیر نجات‌بخشی در سرنوشت این دو ملت داشته است.

در نهایت اینکه، بوش بسیار ریاکارانه تلاش دارد تا سیاست‌های نابخردانه خودش را اینطور نشان دهد که استقرار نیروهای آمریکایی و عملیات پهپادی در افغانستان نه برای ریشه‌کن کردن طالبان یا مجازات آن به خاطر پناه دادن به القاعده، بلکه برای رها کردن زنان و دختران افغان از قید و بند بوده است.

بوش گفته بود “متأسفانه می‌ترسم که زنان و دختران افغان دچار صدمات وصف‌ناپذیری شوند.” نام جورج بوش، مترادف با رنج و آسیب‌های وصف‌ناپذیری است که دختران، پسران، زنان و مردان در عراق و افغانستان برای ده‌ها سال است که با آنها مواجه هستند.

بوش با کمک مشتاقانه برخی از مجریان تلویزیونی، کمپینی خاموش و در عین حال مصمم را برای احیای شهرت ناپاک خود به راه انداخته است. به جای آن، کاریکاتوری جدید و کمی ناخوشایند از بوش پدیدار شده است.

بوش یک قاتل سریالی بدون مجازات است. او باید در تخت دو طبقه با راتکو ملادیچ در لاهه باشد. درغیر اینصورت، او باید آرام بماند و برود پی کارش. این حداقل کاری است که این فرد غیرقابل تحمل به عنوان توبه می‌تواند انجام دهد.»