نامه خانواده‌های یمنی‌های کشته شده در حملات پهپادی به وزیر دفاع انگلیس

به گزارش عصرقائم، به نقل از گاردین، اعضای این خانواده‌ها گفتند، از بابت فقدان عزیزانشان از جمله کودکانشان در حملات پهپادی هدفمند آمریکا از “ضایعه‌ای عظیم” رنج می‌برند و خواستار دانستن این هستند که انگلیس چه نقشی در آنها ایفا کرده است.

از جمله امضا کننده‌های این نامه اعضای خانواده‌های العامری و التیسی هستند که ۳۴ تن از بستگانشان شامل ۹ کودک که کم سن‌ترینشان تنها سه ماه داشته را در چند حمله در چند سال قبل از دست داده‌اند. این حملات شامل یک حمله پهپادی مربوط به سال ۲۰۱۳ علیه مراسم عروسی عبدالله العامری و وردا التیسی هستند.

در نامه فرستاده شده از سوی آنها برای بن والاس، وزیر دفاع انگلیس که از سوی گاردین مشاهده شده، نوشته شده است: عزیزانی که از ما گرفته شدند “آسیب جانبی” یا تلفات جنگی نیستند. ما به دور از هر میدان جنگی زندگی می‌کنیم و هیچ ارتباطی با هیچ نوع گروه شبه نظامی نداریم. آیا شما می‌توانید رو در رو به ما بگویید که انگلیس هیچ نقشی در حملات موشکی که خانواده‌های ما را چند پاره کرد، ندارد؟

در ادامه این نامه تصریح شد: ما مایل هستیم بدانیم آیا انگلیس در حملاتی که اعضای خانواده‌های ما را از بین برد، دخیل بوده است؟ آیا اطلاعات انگلیس این حملات را تغذیه کرده است؟ آیا اعضای خانواده ما از محل پایگاه‌های آمریکا در خاک انگلیس برای مرگ انتخاب شدند؟ و آیا خلبان‌های انگلیسی مسؤول به پرواز درآوردن ماموریت‌های تجسسی هستند که به ترساندن اجتماعات ما ادامه می‌دهند؟

برنامه پهپادی آمریکا به عنوان یک برنامه غیرقانونی مورد انتقاد قرار گرفته است. ابعاد نقش داشتن انگلیس در این برنامه همواره عامل نگرانی بوده و دولت این کشور عمدتا در قبال این نقش آفرینی تکذیبیه‌هایی با کلمات محتاطانه مطرح کرده است.

این نامه که از سوی موکلان سازمان خیریه رپریو (Reprieve)، حامی آنها در هماهنگی و ارسال این نامه مطرح شده، به مبارزه دولت انگلیس در محرمانه نگاه داشتن سیاستش در کمک به آمریکا برای هدفگیری حملات پهپادی اش اشاره می‌کند. این سازمان به دنبال افشاگری کامل در قبال سیاست هدفگیری انگلیس بر مبنای قانون آزادی اطلاع‌رسانی بوده اما تا کنون جلوی تلاش‌هایش گرفته شده است. این سازمان در عین حال به مدیریت کمک ارائه شده به پایگاه‌های آمریکا و شرکا در بریتانیا می‌پردازد.

امضا کننده‌های نامه گفتند: نه تنها عزیزانمان را از دست دادیم بلکه این حملات میراث ترس را برای ما باقی گذاشت و “با شنیدن سروصدای وز وز در بالای سرمان، دائما به یادمان می‌آید که زندگی ما ممکن است بدون هشدار قبلی در یک لحظه پایان یابد.”