مردی که فراموش نمی‌شود

به گزارش قائم آنلاین، در یادداشتی در روزنامه اعتماد به قلم بیژن ذوالفقارنسب آمده است: «در وهله اول تسلیت می‌گویم به جامعه ورزش و خانواده محترم ورزشی جناب ابوطالب. آقای پرویز ابوطالب از شخصیت‌های بسیار برجسته فوتبال کشورمان بودند. خودشان بازیکنان بسیار شایسته و قابلی بودند و خیلی زود بنا بر علاقه‌ای که داشتند حرفه مربیگری را در پیش گرفتند. ایشان جزو اولین مربیان ایرانی بودند که از فیفا مدرک مربیگری فوتبال را زیر نظر آقای کرامر گرفتند.

ایشان در دوره‌ای که در ژاپن برگزار شد یکی از مربیان ایرانی بودند که مدرک مربیگری درجه A آسیا را به دست آوردند. مرحوم ابوطالب سال‌ها سرمربی تیم ملی نوجوانان کشورمان بودند و استعدادهای بسیار خوبی را به فوتبال معرفی کردند.

اما از همه اینها مهم‌تر سلامت کاری، دانش، اخلاق خوب و رفتارهای اجتماعی نیکوی ایشان بود که زبانزد خاص و عام بود. ایشان از معدود مربیانی هستند که خودشان یک تیم با سرمایه‌گذاری شخصی تشکیل دادند و در لیگ باشگاه‌های برتر تهران حاضر شدند. زمانی که ایشان فعالیت می‌کردند هنوز لیگ سراسری کشوری راه نیفتاده بود و ایشان در آن برهه تیم بوتان را پایه‌گذاری کردند و در مسابقات حاضر شدند.

من هر موقع می‌خواهم یک مربی را برای خودم تحلیل کنم، فاکتورهایی نظیر شخصیت اجتماعی، سلامت کار، خوشنامی فرد و مهم‌تر از اینها تربیت کردن تعداد زیاد شاگرد موفق در عرصه تحصیل و ورزش را در نظر می‌گیرم. در مورد جناب ابوطالب باید بگویم که ایشان تمام این فاکتورها را در بهترین حالت ممکن داشتند. جالب است بدانید ایشان تمام فوتبالیست‌های تحت نظرش را به اصرار مجبور می‌کرد که تحصیلات عالیه داشته باشند و به دانشگاه بروند. بنده سعادت نداشتم شاگرد ایشان باشم ولی دوستان زیادی دارم که افتخار شاگردی ایشان را داشتند و همه این افراد از نیکنامی و خوبی ایشان می‌گویند.

متاسفانه به واسطه جبر زندگی ایشان در سال‌های اخیر آنچنان که باید و شاید مورد توجه قرار نگرفتند. آقای ابوطالب در دهه ۴۰ و ۵۰ در فوتبال ما بسیار فعال بودند و موفقیت‌های خیلی خوبی به دست آوردند ولی از دهه ۶۰ عملا ایشان از کار مربیگری کناره‌گیری کردند و به فعالیت‌های اجتماعی پرداختند. این روزها هم متاسفانه در جوامعی مثل جامعه ما هر کس که در عرصه کار حضور نداشته باشد بالاجبار فراموش می‌شود. با این حال ما در کانون مربیان ایران در مجمع سالانه خود به عنوان حداقل وظیفه‌ همیشه از ایشان دعوت می‌کردیم و ایشان را مورد تقدیر و تشویق قرار می‌دادیم. با این حال جامعه هواداران و فوتبالیست‌های جوان آن شناخت کافی را از مرحوم ابوطالب ندارند. نشریات ورزشی هم به کسی که دوران فعالیتش تمام می‌شود دیگر توجه چندانی نشان نمی‌دهد و اینها به فراموشی سپرده می‌شوند. اما آقای ابوطالب در بین طرفداران قدیمی‌تر، جامعه مربیان، فوتبالیست‌های ملی‌پوش، شاگردان‌شان و در یک کلام در فوتبال همیشه باقی می‌مانند و هیچ‌گاه فراموش نمی‌شوند.»