هیچ‌کس نمی‌تواند ساکت بماند

به گزارش قائم آنلاین، جو بایدن، معاون رئیس جمهور سابق آمریکا و نامزد فعلی ریاست جمهوری در سرمقاله‌ای برای روزنامه “لس‌آنجلس تایمز” نوشته است: «و جمعه باید بیست‌وهفتمین تولد “برونا تیلور” می‌بود- روزی که او برای دیدنش زنده نماند.

این‌ها در بین آخرین موارد اضافه شده به لیست بی‌پایان جان‌هایی هستند که دزدیده شده، و ظرفیت‌هایی هستند که بدون هیچ ضرورتی حذف شده‌اند.

روز جمعه در حین بررسی یک گزارش خبری که به طور شفاف بیان می‌کرد ۲۰ میلیون آمریکایی بدون شغل باقی می‌مانند، ترامپ گفت که امیدوار است جورج فلوید نگاهی به زمین بیاندازد و شاهد این باشد که امروز، یک روز عالی برای کشور ماست!

او به نام مردی ارجاع می‌دهد که بی‌رحمانه بر اثر اعمال خشم بی‌جا و گسترش بی‌عدالتی کشته شده است؛ بی‌عدالتی تحت نظارت رئیس جمهوری که حالا گزارش مشاغلی را جشن می‌گیرد که به بیکاری ۳۵ درصد جوانان سیاه‌پوست اشاره دارد.

نژادپرستی سیستماتیک بر تمام بخش‌های جامعه ما تأثیر گذاشته است. کووید ۱۹ با بر جا گذاشتن ۱۱۰ هزار کشته، در حال ویران کردن کشور ماست. اما این بیماری با نرخی ۲.۵ برابر نرخ مرگ و میر سفیدپوستان، در حال کشتن افراد سیاه‌پوست است.

این‌ها چیزی فراتر از اعداد و ارقام است- بحث زندگی است. افراد درگذشته، نماینده خانواده‌هایی هستند که نگران از دست دادن مسکن و تغذیه فرزندانشان هستند. آن‌ها بیدارباشی برای همه ما به شمار می‌آیند.

واقعیت ملت ما این است که اغلب رنگ پوست به تنهایی می‌تواند زندگی شما را به خطر بیاندازد و نژادپرستی سیستماتیک برای دوره‌ای بسیار طولانی، جوامع رنگین‌پوستان در ایالات متحده را مورد ستم قرار داده است.

جوامع سیاه و قهوه‌ای دیگر نباید تنها کسانی باشند که وزن فشار برای تغییر را تحمل می‌کنند. هیچ‌کس نمی‌تواند ساکت بماند. هیچ‌کس نمی‌تواند به بی‌عدالتی بی‌توجه باشد.

مدت زمان طولانی است که ملت ما با نژادپرستی سیستمی دست و پنجه نرم می‌کند و با نابرابری فزاینده اقتصادی هم روبه‌روست. باید از فرصت پیش آمده استفاده کرده و به همه مسائلی بپردازیم که وعده به این ملت را برای بسیاری انکار کرده است. اجازه دهید از این لحظه اضطرار برای پیدا کردن مسیر پیش رو استفاده کنیم.

درسی که تاریخ به ما می‌دهد این است که، برخی از تاریک‌ترین لحظات ما، بهترین پیشرفت‌ها را ایجاد کرده‌اند؛ مانند اصلاحیه سیزده، چهارده و پانزدهم بعد از جنگ داخلی. عالی‌ترین اقتصاد تاریخ پس از “رکود بزرگ” سر برآورد.

قانون حقوق مدنی سال ۱۹۶۴ و قانون رأی‌دهی ۱۹۶۵ به دنبال رها شدن سگ‌های مهاجم شرور “بول کانر” به روی افراد خواهان تغییر، محقق شد. اجازه دهید این فرصت را به زمانی برای اجرای دیرهنگام سیاست‌های عملی برای معکوس کردن نژادپرستی سیستماتیک، تبدیل کنیم؛ اقدامی که ما را از این زمان آشفته به دوره‌ای از برابری حقیقی هدایت کند.

در صورت انتخاب، من متعهد می‌شوم که ظرف ۱۰۰ روز از زمان تصدی، “کمسیون ملی نظارت پلیس” را تأسیس کنم. ما باید پلیس واقعی جامعه را عملیاتی و اطمینان حاصل کنیم که هر اداره پلیس در کشور بررسی کاملی در مورد استخدام، آموزش و اقدامات تشنج‌زای خود انجام داده و دولت فدرال نیز ابزارها و منابع مورد نیاز برای اجرای اصلاحات را تأمین می‌کند. اما، نمی‌توانیم منتظر رهبری جدید برای انجام اصلاحات باشیم. کنگره باید سریعاً نسبت به غیرقانونی کردن “خفه کردن” اقدام و انتقال سلاح‌های جنگی به نیروهای پلیس محلی را متوقف کند، نظارت و مسئولیت‌پذیری را افزایش داده و مدل استانداردی برای استفاده از قدرت تدوین کند.

اکثر افسران پلیس دارای بالاترین استانداردهای حرفه خود هستند، به همین دلیل هم هست که باید با پلیس‌های بد، سریع و با جدیت برخورد شود. این هفته شاهد این بودیم که چهار افسر پلیس درگیر در مرگ جورج فلوید همگی مجرم شناخته شدند. این یک قدم رو به جلو برای پایان‌ بخشیدن به فرهنگ و سیاست‌هایی است که از پلیس‌های بد محافظت می‌کند و آن‌ها را از مسئولیت‌پذیری در برابر اعمالشان- نظیر عدم مداخله زمانی که شاهد سوء استفاده از قدرت توسط همکارانشان هستند- دور نگه می‌دارد.

امروز، این درد به قدری تازه است که به سختی می‌توان اطمینان داشت عدالت اجرایی شود یا به جامعه بهتری که می‌خواهیم دست پیدا خواهیم کرد. اما اتحاد ما، اتحادی است که ارزش جنگیدن را دارد و همه ما به این هدف فرا خوانده شده‌ایم. ما باید به ملتی تبدیل شویم که در آن همه مردان و زنان نه تنها برابر به دنیا آمده‌اند، بلکه با آن‌ها از روی برابری هم رفتار می‌شود. ما باید به ملتی تبدیل شویم که به تعبیر دکتر “کینگ”، نه با غیبت تنش، بلکه با حضور عدالت تعریف شود.

تاریخ آمریکا قصه پریان با پایان خوش تضمینی نیست. جنگ بر سر روح این کشور، ۲۴۰ سال کشمکش دائم بوده است. اما نمی‌توانیم بدون رهبری ریاست جمهوری آمریکا، پیشرفتی در این حوزه داشته باشیم. دونالد ترامپ کشور را به میدان جنگ بدل کرده است. او فکر می‌کند تفرقه به کمکش می‌آید و خودشیفتگی از نیک‌بختی ملت تحت رهبری او، اهمیت بیشتری یافته است.

هیچ رئیس جمهوری، همه‌چیز را درست انجام نمی‌دهد. اما کشور به رهبری نیاز دارد که به ترس و تفرقه دست نمی‌یازد؛ رهبری که به جای شعله‌ور کردن نفرت، به دنبال درمان زخم‌های نژادپرستی است که به مدت طولانی به جان کشورش افتاده‌اند. ریاست جمهوری به مردم آمریکا تعلق دارد.

عمیقاً معتقدم که ما می‌توانیم پیروز شویم. زمانی که سرانجام همگی در زیر پرچم آمریکا کنار هم بایستیم، از گذشته قوی‌تر خواهیم شد.»