سخن امام صادق(ع) درباره اثر خوشحال کردن دیگران در صحنه‌های هراس سخت‌ترین روزها

چون خداوند ، مـؤمـن را از قـبرش درآورد تمثالی با او خارج شود که در جلو او راه می ‏رود و هرگاه آن شخص مؤمن یکی از صحنه‏‌های هراس انگیز روز قیامت را ببیند آن تمثال به او گوید: نترس و غم به خود راه مده … .

مؤمن به او گوید … تو کیستی؟ تمثال گوید: من همان شادی و سُروری هستم که به برادر مؤمنت رساندی.

متن حدیث:

قال الصادق علیه‌‏السلام:

إذا بَعَثَ اللّه‏ُ المؤمنَ مِن قَبرِهِ خَرَجَ مَعهُ مِثالٌ یَقدُمُ أمامَهُ ، کُلَّما رَأی المؤمنُ هَوْلاً مِن أهوالِ یَومِ القِیامَةِ قالَ لَهُ المِثالُ : لا تَفزَعْ ولا تَحزَنْ … فیقولُ لَهُ المؤمنُ : … مَن أنتَ ؟ فیقولُ : أنا السُّرورُ الذی کُنتَ أدخَلتَ علی أخیکَ المؤمِنِ.

“اصول کافی ، جلد ۲، صفحه ۱۹۰”