روزی که خداوند می‌فرماید ای فاطمه(س) از من بخواه تا عطا کنم

سوگند به آن که‏ جانم در دست اوست، او بانویی است که در صحنه قیامت، سوار بر ناقه ‏ای که سرِ آن از خشیتِ الهی است … عبور می کند، و خداوند عز و جل به او وحی می‏ فرماید که: «ای فاطمه! از من بخواه تا به تو عطا کنم و آرزو کن تا خشنودت گردانم».

و فاطمه علیهاالسلام می‏ گوید: ای معبود من! تو خود آرزو و بالاتر از آرزوهایی.

متن حدیث:

رسول الله صلی الله علیه و آله ـ فی ذِکرِ فَضلِ فاطِمَةَ علیهاالسلام یَومَ القِیامَةِ ـ : وَالَّذی نَفسی بِیَدِهِ ، إنَّهَا الجارِیَةُ الَّتی تَجوزُ فی عَرصَةِ القِیامَةِ عَلی ناقَةٍ رَأسُها مِن خَشیَةِ اللّه‏ِ . . . فَیوحِی اللّه‏ُ عَزَّوجَلَّ إلَیها : یا فاطِمَةُ ! سَلینی اُعطِکِ، وتَمَنَّی عَلَیَّ اُرضِکِ، فَتَقولُ : إلهی أنتَ المُنی و فَوقَ المُنی.

“تاویل الآیات الظاهره، ج ۲، ص ۴۸۴- بحارالانوار، جلد۲۷، صفحه ۱۳۹”