آقای روحانی، لطفا احمدی‌نژاد را رها كن

عملکرد حسن روحانی در دور دوم ریاست جمهوری اش رویه تامل‌برانگیزی به خود گرفته است. برخلاف ابراز نظرهای پرامید و درباغ سبز نشان‌دادن ایشان و اطرافیان‌شان به ويژه محمدباقرنوبخت، سخنگوی دولت، بازخوردها از عملکرد روحانی و تیمش در اذهان، بسیار متفاوت و متناقض است و زنگ ناامیدی از دولت این بار زودتر و پر طنین‌تر از همیشه به صدا درآمده است.

آقای روحانی در دوره تبلیغات انتخاباتی وعده های مکرری را مطرح کرد و از بدنه حامی خود خواست این بار با رای بالاتری او را انتخاب کنند تا دست بازتری داشته باشد و آنچه از وعده ها در دور اول ریاست جمهوری اش بر زمین مانده را به انجام برساند، اما امروز شاهد یک حسن روحانی متفاوت هستیم.

روحانی وهمراهانش هر نارسایی را به دوران احمدی نژاد نسبت می‌دهند ومعتقدند هنوز مشغول آواربرداری آن دوران هستند و گويي به قدری آوار برداری می کنند که آلمان‌ها نيز پس از ویرانه های جنگ دوم جهانی این حجم آواربرداری را نكرده‌اند. باید به آقای روحانی یادآورشد هر پدیده در اذهان عمومی تا جایی قابلیت استفاده دارد و «احمدی نژاد- احمدی نژاد» کردن نيز تا جایی جواب می‌دهد و در اصل مردم به شما رای داده اند که آن دوران را جبران کنید و کشور را به مسیری دیگر بیندازید نه اینکه تا پایان هشت سال بگویید چه بود و چه شد!

بي شك جایی مردم از شما سوال خواهند کرد كه او هر چه بود و هرچه کرد تمام شد و اینک شما چه کرده اید؟ و این تراژدی آنجا به کمدی پهلو می زند که حرف های پرتکرار درباره ثروتمند شدن برادر جناب جهانگیری و… در دوران همان دولت پرآوار به گوش می‌رسد. ممکن است برخی نزدیکان دولت بگویند، نگذاشتند و نشد و محدودیت‌ها بسیار است، می توان از این گروه از دوستان سوال کرد مگر جناب روحانی که از ابتدای انقلاب اسلامی در عالی ترین سطوح مسئولیت داشته اند، مقدورات و واقعیات کشور و ساختار سیاسی را نمی شناختند؟

اگر می‌شناختند و وعده بر باد داده اند که رفتارشان نه برازنده ملت ایران و نه یک روحانی شیعه بوده است و اگر نمی‌شناخته‌اند چگونه پس از چهارسال دوباره متوجه نشده اند و بازهم خود را در انتخابات عرضه کرده‌اند؟ بسیار خواهند پرسید چگونه محمود احمدی نژاد که سطح سیاسی اش قبل از ریاست جمهوری با آقای روحانی قابل قیاس هم نیست، فارغ از صحیح یا غلط بودن اقداماتش توانست بسیاری امور غیرقابل باور را انجام دهد یا به سوی آن گام بردارد و ایشان نتوانست؟ چه کسی باور می کرد هدفمندی یارانه ها، چندين برابر کردن قیمت بنزین، انتخاب وزير زن و… در ایران عملی باشد اما فارغ از صحیح یا غلط بودن آن انجام گرفت و احمدی نژاد نشان داد که ريیس جمهور چه قدرتی در ایران دارد و نتوانستم و نگذاشتند، فقط بهانه هایی کم اثر هستند.

جناب روحانی یأس و گوشه نشینی جماعتی که در سال ۹۲ و ۹۴ شما را یاری کردند چه فرجامی برای کشور خواهد داشت؟ آیا قرار است سوم تیری دوباره در ۱۴۰۰ رقم بخورد؟ تفکری که در ایام مبارزات انتخاباتی‌تان نکوهش مي‌كرديد، در اصل روح و جسم حاکم بر همکاران و عملکردتان را فراگرفته‌است. آیا جماعت پرشوری که با امید و آرزو دوبار شما را تا آستانه پاستور مشایعت کرد تمام تکرارهایش را عبث و بازیخوردگی نخواهد پنداشت؟ چگونه می توان باور کرد در کشوری با استانداردهای امارات متحده، بانویی ایرانی تبار بر سکوی وزارت بنشیند و در ایران پس از تجربه خانم دستجردی نه تنها بانو و اقلیتی را در صدر نبینیم که سپنتا نیکنام نيز از شورا رانده می‌شود؟!

موج بیکاری و یأس بخش بزرگی از جامعه را با عصبانیت و استرس بی‌انتهایی همدم کرده که بروزش را در خشونت های عنان‌گسیخته اجتماعی می بینيم و می توان گفت آنچه برجام را از نفس خواهد انداخت این است که مردمان بی کار و نومید که چشم به برجام برای گشایش در زندگانی خود داشتند در همان انتظار اوقات را سر می کنند و از طرف دیگر شاهدند چگونه آقازاده ها فارغ از تمام این مشکلات انگار که در جهاني دیگر زندگی می‌کنند، به‌راحتی فرصت های شغلی مطلوب را به‌دست می آورند.

جناب روحانی این یأس و بغض متراکم در بهترین حالت انفعال به‌بار می آورد که تجربه و فرجامش را همگان نیک می دانند. ولی باور کنید شما بیش از سه سال دست نخورده زمان در اختیار دارید تا گرهی بگشایید نه اینکه فارغ از دغدغه رای مردمان در میان حلقه چاپلوسانی که خانه پدری شما را برای خود شیرینی به عنوان میراثی تاریخی بهره برداری می‌کنند به روزمرگی گرفتار بیایید.

باور کنید این قبیل اطرافیان از جنس همان‌هایی هستند که در زمان ریاست جمهوری احمدی نژاد می گفتند پس از کوروش کبیر، ایران به محمود کبیر می نازد! آقای روحانی نگذارید مسئولیت یک گسست تاریخی دیگر برعهده شما باشد و چون احمدی نژاد در روزهای اخر با استقبال زیر ۱۰ نفر در سفرهای استانی مواجه شوید یا چون خاتمی با اعتراض شدید دانشجویان در آخرین حضور در دانشگاه روز‌هاي‌تان را سپري كنيد. شما می‌توانید به خودتان بیایيد و فارغ از نطق‌های پرطمطراق به وعده‌های‌تان عمل کنید كه هنوز برای شما زمان باقی‌است.