در ۱۰۰متری قله اورست مدام با خودم تکرار می¬کردم:«من صعود هیچ قله‌ای رو به کسی بدهکار نیستم.» با اینکه می‌دانستم شاید تا آخر عمرم دیگر این شانس نصیبم نشود،از شدت خستگی و به دلیل احتمال آسیب‌دیدگی تصمیم گرفتم برگردم! به خودم می‌گفتم:«من بابت انصراف از صعود قرار نیست به کسی توضیح بدم. جانم از همه‌چیز باارزش‌تره.» و از همه مهم‌تر؛ من به خانواده‌ام قول داده‌بودم زنده برگردم.