ماجرای بیسکوئیتهای یکونیم میلیونتومانی
پول بالاخره برای خرجکردن است. همچنین از نظر اقتصادی حرف درستی است که قاچاق همان درآمد گمرکی دولت را هم که بالقوه میتواند خرج و کمکحال ضعفا باشد، میگیرد، پس آزادکردن واردات کالا عقلانی است اما در شرایط کنونی ایران، وقتی تحت شدیدترین تحریمها قرار داریم، با کمبود درآمدهای ارزی مواجه هستیم و همان میزان درآمد ارزی را هم نمیتوانیم انتقال بدهیم، پول خرج بیسکوئیت یکمیلیونی و ماشین چندمیلیاردی و خودنویس چند ده میلیونی کردن تا چه حد اخلاقی است؟