به گزارش عصرقائم، بن رودس، معاون مشاور امنیت ملی دولت اسبق آمریکا تحت رهبری باراک اوباما در مقاله‌ای در روزنامه گاردین مصادف با بیستمین سالگرد حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ در ضمن بررسی مسیری که آمریکا در این ۲۰ سال به بهانه جنگ با تروریسم طی کرد، نوشت: «اما تشکیلات امنیت ملی آمریکا مسئولیت حصول آن اهداف را پیدا کرده بود و بنابراین تمرکز و سرمایه‌اش را روی تکمیل آنها گذاشته و هر چه بیشتر از آرای عمومی که تغییر می‌یافت، جدا افتاد.

تا ماه مه ۲۰۱۱ کشته شدن اسامه بن لادن سبب حذف آنچه که از نظر بسیاری از آمریکایی‌ها به عنوان منطقه اصلی جنگ در افغانستان بود، شد، در حالی که روند افزایش نیرو در این کشور نیز به پایان خود نزدیک می‌شد. همزمان که ماموریت مبارزه با تروریسم آمریکا به بزرگترین موفقیت خود دست یافت کمپین پر هزینه مقابله با شبه نظامیان دشواری بیشتری نسبت به آنچه که انتظار می‌رفت نشان داده و هشداری که بایدن در زمان معاونت ریاست جمهوری نسبت به افزایش نیروها در افغانستان بدون شناخت محدودیتهای مربوط به اهداف داده بود را ثابت کرد. در ژوئن ۲۰۱۱ روند کاهش نیروهای آمریکا در افغانستان شروع شد.»

بن رودس در ادامه این مطلب به فرآیند خروج فعلی آمریکا از افغانستان که استارتش از سوی دونالد ترامپ زده شد پرداخته و می‌نویسد: «دونالد ترامپ به عنوان رئیس جمهور سابق آمریکا در حالی جنگی علیه مجموعه دشمنان در حال تغییرش در خانه راه انداخت که به این جنگ میل بیشتری نسبت رویکردش در قبال افغانستان نشان داد. او در یک مقطع رو به یک تنش زدایی نامعمول با عناصر جنگ طلب تشکیلات آمریکا آورده و با یک افزایش محدود نیرو در افغانستان موافقت کرد. بی اعتنایی او به مردم افغانستان از همان ابتدا با مشاهده تلفات فزاینده غیرنظامیان در این کشور مشخص بود. بعد از آن که ترامپ به برکناری مشاوران امنیت ملی دولتش نظیر هربرت مک مستر و جان بولتون پرداخت نوبت به توافق با طالبان رسید که دولت افغانستان از آن کنار گذاشته شده و برای خروج سربازان آمریکایی چارچوب زمانی تعیین کرد. از یک طرف امنیت ملی آمریکا به سیاست‌های مربوط به هویت سفید پوستی در داخل گره خورد و از طرف دیگر تروریسم در شورش در ساختمان کنگره نمود بیشتری نسبت به سرزمینهای دوردست پیدا کرد. برنامه خروج ترامپ به زحمت جایی در سیاست آمریکا پیدا کرد. در این پیش زمینه بایدن به هیچ وجه قادر به لغو توافق ترامپ و تمدید حضور آمریکا در افغانستان نبود. او که از مدتها قبل در ظرفیت ارتش آمریکا برای شکل دادن مجدد به کشورهای دیگر تردید کرده بود نمی‌خواست سیاستی که بر مبنای فرضیه وعده داده شد را ادامه دهد. بایدن با مشاهده تهدید موجودیتی علیه دموکراسی آمریکا که روند انتقال قدرت به او را در بر گرفته بود، به طور پیش فرض احساس کرد که هدف ریاست جمهوری او پیگیری سیاستهای پاسخگو به آرای ناآرام عمومی در قبال مسائل مختلف از دستور کار داخلی فراگیر گرفته تا یک سیاست خارجی خوشایند طبقه متوسط است.»

او در خاتمه این مطلبش در گاردین با گفتن این که تصمیم جو بایدن در قبال خروج از افغانستان باعث برملا شدن شکاف ژرف موجود بین تشکیلات امنیت ملی آمریکا و مردم این کشور شد، عنوان کرد: «این اتفاق ما را مجبور ساخت تصدیق کنیم که قرار نیست در به اصطلاح “جنگ با تروریسم” در ضمن آکندگی با شوک و تعصبات مدت زمان بعد از حملات ۱۱ سپتامبر پیروزی وجود داشته باشد. من باید تصدیق کنم کشوری در مواجهه با ملی گرایی قومیتی زهرآگین در داخل، مناسب ساختن ملتهای دیگر در خارج از خود نیست. اما من به عنوان یک انسان باید با این حقیقت مواجه شوم که ما چطور مردم افغانستان را تحقیر کردیم و چطور همپیمانانی همچون انگلیس که بعد از حملات ۱۱ سپتامبر کنار ما ایستادند با مشاهده نحوه اتمام این کمپین سرخورده شدند. این یک طنز بی رحمانه است که این بار دومین باری است که آمریکا علاقه‌اش را به افغانستان از دست می‌دهد. نخستین بار این اتفاق در دهه ۱۹۹۰ و بعد از آن افتاد که بحث عمده مجاهدین مورد حمایت آمریکا در فرآیند شکست شوروی تبدیل به افراطگرانی خطرناک شده و افغانستان را غرق در جنگی داخلی ساختند و اجازه دادند حکومت طالبان روی کار بیاید.»